دانش‌جوی حرف‌دار

هفته‌های اخیر شاهد اتفاقاتی مهم و بی‌وقفه در میدان نبرد سوریه بودیم.

آیا با کنار هم قراردادن اتفاقاتی چون:

1. خروج غیرمنتظره بخشی از ارتش روسیه از سوریه با دستور پوتین (که رسانه‌ها آن را حتی موجب تعجب کرملین‌نشینان دانستند)
2. ورود تعدادی نیرو و تجهیزات جدید از طرف روسیه به میدان نبرد سوریه (برای مثال بالگرد کاموف۵۲ که در عملیات القریتین شرکت کردند.)
3. سرنگونی جنگده میگ 22 سوریه توسط موشک‌های داعش که نوع آن ظاهرا از رسته‌ی دنبال کننده‌ی حرارتی بوده
4. خبرهایی مبنی بر پذیرش انتقال اسد به کشور ثالث در گفتگوی بین آمریکا و روسیه
5. دعوت اسد به برگزاری زود هنگام انتخابات در کشور که به نوعی نشان از اطمینان او به انتخاب مجدد خود دارد
6. و آخر از همه اعلام رسمی ارتش جمهوری اسلامی ایران مبنی بر اعزام نیروهای ویژه‌ی کلاه‌سبز به سوریه

می‌تواند خبر از تحولات جدی عملیاتی در نبرد سوریه داشته باشد؟ آیا سال پیش‌رو تعیین کننده‌ی سرنوشت نبرد سخت سوریه خواهد بود؟ این بار روس‌ها چه اثری از خود در تاریخ به جای خواهند گذاشت؟

این‌ها سوالاتی هستند که نیاز به بحث و بررسی دقیق و منصفانه دارند. باید سعی کنیم در چنین شرایطی ذوق‌زدگی بعضی اتفاقات را کنترل کنیم. این روزها برخی تحلیلگران داخلی اعلام کرده‌اند که سامانه اس-300 امکان حمله هوایی به ایران را به صفر می‌رساند. اول این که پس آن اس-400اش برای چیست؟ و دوم آن که مگر شما از همه‌ی ظرفیت‌های نظامی دنیا مطلع هستید؟

این تحلیل‌ها محاسبات امنیت ملی کشور را دچار اختلال می‌کند. مراقب باشیم.

• کانال تلگرامی دو دانشجو را دنبال کنید.

در تحلیلی که اندیشکده‌ی هودسون در مورد مبارزه‌ی ایران با داعش و وضعیت ایالات متحده منتشر کرده، نویسنده‌ی مقاله با نگاهی جالب به مرور اتفاقاتی که در حال وقوع است، پرداخته.

در این تحلیل با که عنوان Iran as Partner ، به نقل از Weekly Standard به قلم Lee Smith که ژورنالیستی حرفه‌ای است منتشر شده، عبارت جالبی آمده که بین حدود ۲۰ تحلیلی که این دو سه روز خواندم، از همه جالب‌تر بوده است.

Smith می‌نویسد:

One way to see the White House’s policy in Iraq is that it really had no choice but to go along with Iran. Sure, the administration has paid lip service to the notion of getting Sunnis to fight against IS, but it has no ability to make that happen. With the 2011 withdrawal of U.S. forces, the White House left Iran the sole kingmaker in Iraq. Any U.S. arms, supplies, or money sent to whatever is left of the Sunni Awakening has to go through the government in Baghdad, which means Tehran has the final say.

به نظر شما چرا طرف آن سر دنیا برخی واضحات را خیلی بهتر از برخی که همین چند متر آن طرف‌تر از ما هستند، می‌فهمند؟؟

پ.ن: حضرتشان پیامک زده که مگر بیکاری که ۲۰ تا تحلیل می‌خوانی؟؟؛ باید عرض کنم که خواندن این تحلیل‌ها کار ماست. فعلا...