دانش‌جوی حرف‌دار

چقدر دلم برای روزهای نوشتن، بودن در جامعه‌ی وبلاگی‌ها، حتی آن بلاگفا(ی لعنتی) تنگ شده؛

هرچه پیش‌آمدیم، بدوبدوها بیشتر شد، ایستادن‌ها و فهمیدن‌ها کمتر.

اینترنت هم اینترنت‌ِ قدیم، آدم‌ها باصفاتر بودند، بیش‌تر دورِ هم بودند؛ حال هم را می‌پرسیدند. همین سر زدن اتفاقی به وبلاگ و دیدن دو تا کامنت احوال‌پرسی،‌ برای نوشتن این چند خط در این هیری‌بیری کافی بود. 

این روزها را در شهر تایپه، پایتخت جمهوری چین (تایوان) می‌گذارنم. سفری کوتاه و مختصر، برای دیدن، فهمیدن و نفس کشیدن. 

اگر دوست داشتید بخش‌هایی از این سفر را ببینید، @safargraph در تلگرام را بخوانید. سفرگراف کانالی است برای انتشار گزارش‌های گزیده از کاوش‌های رفقا که انشاالله چراغش خاموش نمی‌شود. 

هم‌اتاقی من –حفظه‌الله- که داستانِ سیستان را می‌خواند، هر از گاهی می‌خندید. خنده‌هایی که از او بعید به نظر می‌رسید.

برایم جالب شده بود که بدانم رضا امیرخانیِ منِ‌او این مرتبه چه گلی کاشته‌است.

فرصت خواندن این کتاب نشده‌بود تا همین چند روز پیش که جایی بودیم و همین یک کتاب هم همراهم بود.برای همین یک روزه سروته‌اش هم‌آمد.

بسیار خواندنی است.ماجرا‌ی سفر سال 81 رهبری به کرمان،مدتی قبل از حمله آمریکا به عراق!

 در جایی از این کتاب می‌خوانیم:

بقیه در ادامه‌مطلب