دانش‌جوی حرف‌دار

هرچند 6 ماه گذشته اینجا بی‌نوشته ماند*؛ اما نوشتم برای آن‌که باید می‌خواند و کیف می‌کرد؛ که از اتفاق خواند و کِیف کرد. جاهای دیگری** هم نوشتم که به اسم خودم نبود، ولی مقبول افتاد.

از تبریک سال نو و آرزوهای خوب که بگذریم، کرمی در تنبانم لول می‌خورد که هرچند شلوغ، هرچند گرفتار، اما مثل همه‌ی شلوغ‌های گرفتاری که وقت می‌گذارند و می‌نویسند، بگذارم و بنویسم. برای من «نوشتن راه نظم اندیشه‌ها» بوده و هست، هر وقت منظم و مرتب در مورد در و دیوار و زمان و زمین نوشته‌ام، ذهنم نظم و نسق گرفته و گرنه تبدیل شده به دار‌المجانین!

اتفاقا حالا که دارند تلگرام را هوا می‌کنند و همه می‌فهمند که وبلاگ تنها رسانه‌ی نوستالژیک پایدار ماست، باید نوشت. 

هرچند 6 ماه گذشته اینجا بی‌نوشته ماند، ولی مثل همیشه وبلاگ‌های مورد علاقه‌ام را خاموش و بی‌صدا خواندم و لذت بردم، تا امروز که «فراخوان سینما‌روی دورهمی بلاگرانه» را از هولدن دیدم. خلاصه این که بناست برویم «به وقت شام» ببینیم و بعد هم گل بگیم و بُلبُل بشنویم. وقت و فرصتی داشتید، ببینیمتان!

*پ.ن.1: نوشته‌ی قبلی از جمله مختصرنویسی‌هایی بود که در کانالی تلگرامی منتشر می‌شوند، خودم هم نفهمیدم چرا اینجا هم گذاشتم!

** پ.ن.1: مثلا: کانال تلگرامی گاه‌نوشت

• هزینه‌های سفر اربعین شده سرگرمی‌ رسانه‌ها. از زبان مردم می‌نویسند که چرا باید 16هزار تومان پول بیمه بدهیم و 8 هزار تومان پول فلان و چندرغاز برای بلان؛ هزینه‌هایی که سرجمع کم از 50 هزار تومان می‌شوند. در فضای این خبرها، کلیدواژه‌ی مشترکی به چشم می‌خورد: «دولت»؛ گویی مسئولیت همه‌ی این امور از ویزای عراق تا بیمه مسافر با دولت است.

• البته که علقه‌ای به دولت ندارم. غرض، کثافت‌کاری رسانه‌ای حتی با مستمسک قراردادن اربعین مقدس است. مهم‌تر، سرگرم کردن مردم به مسائلی گذرا و کم‌اهمیت و فارغ شدن از مسائل اصلی کشور.

• شما هم نفتی شدن شعائر دینی را قبول دارید؟ سال به سال بوی نفت بیشتری از هیئات و منبرهای سلبریتی‌گونه به مشام می‌رسد و حسِّ اشمئزاز آدمی را دوچندان می‌کند. آن‌قدری که دربه‌در بگردد دنبال یک منزل ساده گوشه‌ی این شهر وحشی برای ساعاتی عزاداری.

• بیندیشیم: «آیا دولت وظیفه دارد عزاداری اربعین را برای همه مردم به صورت کامل رایگان کند؟» اگر بله چرا و اگر نه چرا و حد وظیفه‌ی دولت را تا کجا می‌دانید؟

«تلاجن» بیش از دو سال پیش مروری بر زیست‌اجتماعی محیط پیرامونش داشته و گفته از «شرایط حادِّ پارادوکسیکال» رنج می‌بریم. (آن‌چه نامش را التقاط می‌گذارم.) بعد، شرایط حادِّ پارادوکسیکال دخترِ جوان 21ساله را وصف کرده که چه ظلم‌های خفی و جلی که بر حق او و امثال او روا نمی‌شود. دستِ آخر پیش‌بینی‌ دردناکی دارد که اگر چنین پیش برویم، وضع بدتر و بدتر خواهد شد. 

نوشته‌ی تلاجن را در وبلاگشان بخوانید و به دو سوال ساده بیندیشید:

1. آیا پیش‌بینی تلاجن درست بود؟ وضعیت شهرویور 96 را نسبت به شهریور 94 چطور می‌بینید؟
2. حقوق چه کسانی در سپهر جامعه و سیاست ایران به درستی رعایت می‌شود؟ و چرا؟

• یکی از کارهای خوبی که در تلگرام هست اما در وبلاگستان نیست(چون ساده نیست)، هم‌رسان کردن نوشته‌های خوب است. به خصوص نوشته‌هایی که بخشی از شهرآشوب ذهن را روی دایره می‌ریزد، همرسان کردن به این امید که کسی بخواند و بعد یا حسِّ همدردی کند یا به هیچ انگارد. (در مورد این دو حس بیشتر بخوانید: «حرف‌های شخصی به چه درد همه می‌خورد؟»)
• با این نگاه، اگر مطلب خوبی بخوانم آن را هم‌رسان می‌کنم. اولین بار هم اصطلاح «هم‌رسان» را از بی‌بی‌سی فارسی شنیدم.

چقدر دلم برای روزهای نوشتن، بودن در جامعه‌ی وبلاگی‌ها، حتی آن بلاگفا(ی لعنتی) تنگ شده؛

هرچه پیش‌آمدیم، بدوبدوها بیشتر شد، ایستادن‌ها و فهمیدن‌ها کمتر.

اینترنت هم اینترنت‌ِ قدیم، آدم‌ها باصفاتر بودند، بیش‌تر دورِ هم بودند؛ حال هم را می‌پرسیدند. همین سر زدن اتفاقی به وبلاگ و دیدن دو تا کامنت احوال‌پرسی،‌ برای نوشتن این چند خط در این هیری‌بیری کافی بود. 

این روزها را در شهر تایپه، پایتخت جمهوری چین (تایوان) می‌گذارنم. سفری کوتاه و مختصر، برای دیدن، فهمیدن و نفس کشیدن. 

اگر دوست داشتید بخش‌هایی از این سفر را ببینید، @safargraph در تلگرام را بخوانید. سفرگراف کانالی است برای انتشار گزارش‌های گزیده از کاوش‌های رفقا که انشاالله چراغش خاموش نمی‌شود. 

حالا که انتخابات دیگری هم گذشت، مروری کنیم بر اشکالات ساختاری و فرآیند انتخابات.

• چه مصائب و گرفتاری‌هایی داریم و درمان آن‌ها چیست؟
• چه باید بکنیم تا کم‌کم اشکالات انتخابات را برطرف کنیم؟
• برطرف کردن اشکالات فرآیندها و ساختارهای انتخاباتی، نیاز به چه اصلاحاتی دارد؟
• آیا چند قانون ساده کفایت می‌کند یا باید به فکر اصلاح قانون اساسی بود؟

با همفکری جمعی از فضلا و رفقا،‌ فهرستی از آسیب‌های فرآیندها و ساختارهای انتخاباتی تهیه‌ کرده‌ایم که در حال تکمیل و بروزرسانی است. اگر خواستید مطالعه کنید یا حتی در تکمیل آن مشارکت بفرمایید؛ بسم الله: https://goo.gl/mUu6LU

« ... این‌همه نوشتم که بگویم شاید بد نباشد شعار سال بعد از 13هه به در اعلام بشود. شعار سال در دیدارها و سفرهای نوروزی آن‌قدر مورد تحلیل کوچه و بازاری واقع می‌شود، انگاری پس از 13هه، شعار سال محقق شده و حالا که کم‌کم مملکت از خواب بیست‌روزه‌ی نوروزی بیرون می‌آید، باید برویم دنبال کار خودمان. اگر این ممکن نیست، پیام رهبری را بین مطرب‌ بازی‌های سال‌تحویلی صداوسیما و آن آقایی که هنوز عرق سفر نیویورکش خشک نشده، پخش نکنند. بگذارند بزن‌وبکوب که تمام شد،‌ بگویند حالا پیامی هم هست از رهبری؛ بشنوید. هیچ‌کدام آن‌ها اگر نمی‌شود، شعار سال را با زرق‌وبرق گوشه‌ی تلویزیون ننویسند، کَأنَّ صبح تا شب که پنجره جادو نگاه می‌کنی، اقتصاد مقاومتی را می‌کنند ته حلقت. هیچ‌کدام این‌ها هم که نمی‌شود، پیام آقای روحانی را بعدش پخش نکنند که بشود قوزبالاقوز. یا اقلاً اهل خطابه روی منبر‌های آخر هفته چیزی جز بیان چندباره‌ی پیام نوروزی رهبری و سخنرانی مشهد بگویند. مثلاً از اقتصاد مقاومتی در شهر و دیار خودشان خطابه بخوانند. خداوکیلی اگر هیچ‌کدام این‌ها نشد، می‌شود بی‌خیال کتاب و همایش و نشست و دستورالعمل خاموش کردن یک چراغ در هر اتاق ادارات در راستای اقتصاد مقاومتی شد.»

بخشی از یادداشت کوتاه سال تحویل سالی که الآن تمام شد: 2daneshjoo.ir/post/93